மயிர் மகாத்மியம்!

”என்னடா? நீ நினைத்தது நடக்கவில்லை போலிருக்கிறதே.வருந்துகிறேன்”என்றேன் நண்பனிடம்.

அவன் அலட்சியமாகப் பதில் சொன்னான்”மயிரே போச்சு”

அந்தப் பதில் என்னை யோசிக்க வைத்த்து.

எவ்வளவு எளிதாகச் சொல்லி விட்டான்.

அது என்ன சாமானியமான விசயமா?

மயிர் போனால் ஒரு சங்கடமும் இல்லையா?

தொலைக்காட்சி விளம்பரங்களில் பார்த்திருக்கிறோமே!

தலையிலிருந்து சீப்பை எடுத்துப் பார்க்கும்போது  அதில் நிறைய முடி இருப்பதைப் பார்த்துக் கவலைப் படுவார்கள்—ஆணும் பெண்ணும்.

அதை நிறுத்துவதற்கான வழிமுறைகளை யோசிப்பார்கள்.

இந்துலேகா,எர்வாமேடின் என்றெல்லாம் பல தைலங்கள்.

எவ்வளவு பணமும் நேரமும் வேண்டுமானாலும் செலவழிக்கத் தயாராக இருப்பார்கள், முடியைக் காக்க!

அப்படிப்பட்ட  முடியை எவ்வளவு எளிதாகச் சொல்லி விட்டான்!!

ஆனால் தலையில் இருக்கும் வரைதான் மயிருக்கு மதிப்பு.

அதற்குத் தைலங்கள்.ஷாம்பூ,என்றெல்லாம் எத்தனை உபசாரங்கள்?

ஆனால் கீழே விழுந்து விட்டால்?

அதற்கு ஒரு மதிப்பும் இல்லை.

அது போலத்தான் தம் நிலையிலிருந்து தாழ்ந்து போகும் மனிதர்களும்.அதைத்தான் அய்யன் வள்ளுவர் சொல்கிறார்………….

“தலையின் இழிந்த மயிரனையர் மாந்தர்  

நிலையின் இழிந்தக் கடை.

பலர் மயிர் என்ற் சொல் ஒரு தரக்குறைவான சொல் என நினைக்கிறார்கள்.

அவ்வாறாயின் வள்ளுவர் அச்சொல்லை மானம் என்ற அதிகாரத்தில்,ஒரு முறையல்ல,இரு முறை பயன்படுத்தியிருப்பாரா?!